Wat een berendag

We komen net uit het zwembad om af te koelen na een drukke en warme dag. In Nederland is het ook behoorlijk heet, horen we van diverse kanten. Hou je taai. Doen wij ook.
Vanmorgen vroeg opgestaan om met openbaar vervoer naar Grouse Mountain te gaan. Grouse Mountain ligt in North Vancouver, dus we moeten met een veerboot, genaamd Seabus, overvaren. Maar voor we daar waren hadden we eerst nog een wereldreis voor de boeg. Vanaf de camping was het, volgens een Nederlandse beschrijving, een kwartier lopen. Van oorsprong was het een Canadees document, dus ze waren vergeten om ook de tijd naar Nederlandse maatstaven op te schrijven. Er ging ook een bus. Dat hebben we eerst geprobeerd, maar na een kwartier wachten bij de bushalte gingen we maar lopen. Dat we na 5 minuten lopen de bus voorbij zagen komen was al een dompertje. Het beloofde kwartiertje bleek dus 35 minuten te zijn!
Bij de Skytrain aangekomen stond er ook nergens aangegeven welke kant we op moesten. We moesten richting Waterfront in Vancouver. Marianne gevraagd en een mevrouw gaf aan dat we, voor ons gezien, de linkerkant op moesten rijden. Komt er een trein aan waarop duidelijk staat Waterfront. Maar die ging de andere kant op. Die dus maar genomen, maar wat blijkt: de trein rijdt grof gezien in een cirkel. We hebben nu dus driekwart van die cirkel gereden. Achteraf gezien waren we er ook niet uitgekomen als we de raad van die mevrouw hadden opgevolgd want dan hadden we het voorlaatste station over moeten stappen. Afijn, na bijna een uur waren we op de Waterfront. Tot onze verbazing staat daar perfect aangegeven wat de weg naar de Seabus is. Rare jongens, die Canadezen. Even gewacht op de boot en in 25 minuten naar de overkant. Toen weer met een bus naar Grouse Mountain. Ook weer 35 minuten in de bus. De afstanden zijn hier gigantisch. North Vancouver is ook heel groot.
Het was behoorlijk druk bij Grouse Mountain. Geen wonder, het is zaterdag, mooi weer en bijna vakantie voor de Canadezen. In een groot gondel (Zwitserse makelij) met circa 75 mede-slachtoffers gingen we 700 meter omhoog. Daar hebben we eerst een Slumberjack show (Houthakkers) met spectaculaire dingen gezien. Er klom er één in een paal met ijzers aan zijn schoenen en een touw, waarna hij op 30 meter hoogte allerlei capriolen ging uithalen. Knopen in mijn maag kreeg ik er van. OP een moment gooide hij die klimijzers en touw naar beneden en kon dus niet meer dezelfde weg terug. Na nog wat stunts roetsjte hij via een zip line aan de zijkant naar benden. Daarna nog een wedstrijdje houthakken, zagen, bijlgooien, paalklimmen en boomstamrollen (weet ook niet hoe ik het anders moet noemen) en toen was het over. Gave show. Veel foto’s en gefilmd. Zoveel zelfs dat mijn 3e SD kaartje vol is. Voor de kenners: ik heb al circa 56 GB aan video materiaal! We gingen op weg naar de grizzly beren, toen bleek dat mijn SD kaartje vol was. Marianne is doorgelopen en heeft veel foto’s gemaakt en ik als de donder op weg naar de souvenirwinkel waar ze gelukkig een SD kaartje verkochten. 32 GB dus voorlopig weer voldoende.
Toen ik bij de grizzly’s kwam waren ze echter al in een middagdutje gezakt. Waarschijnlijk ook te warm voor ze.
Toen maar in de tweede lift naar boven, een stoeltjeslift. Nog eens 300 meter. Op dit plateau konden we alleen nog maar richting de windmolen. Ze noemen deze: de Eye of the Wind. In die windmolen kon je met een lift naar boven (80 meter). Daar had je een prachtig uitzicht over heel Vancouver. Het was beneden een beetje heiig, maar van deze plaats kon je duidelijk een hoge berg in de USA zien, bedekt met sneeuw. Op de foto’s zal het niet zo goed uitkomen, maar het staat op onze harde schijf!
Het was inmiddels half 3 en we kregen toch wel honger. Er was een ‘restaurantje’ waar je kon kiezen uit een burger, een burger, een burger en een halve gebraden kip. Dus maar een burger met friet genomen en een drankje.
We gaven het daarna niet op en gingen weer naar de grizzly’s. En ja hoor, ze waren uit hun middagdutje ontwaakt. Marianne is als een kind zo blij want voor de eerste keer in Canada zien we een grizzly! Ze heeft wel 40 foto’s gemaakt. Ik kon inmiddels ook weer filmen, dus dapper meegedaan. Het zijn gigantisch grote beesten hoor. Ik zou ze niet graag in het donker tegenkomen.
Langs de kant van de paden staan, op de heenweg ook al gezien) houtsnijwerken van dieren, mannen, en andere voorstellingen die gemaakt zijn uit één boom. Sommigen hebben een doorsnede van wel 1½ meter. Prachtige kunstwerken.
Ook waren ze aan het sproeien met water over het gras e.d. Iedere sproeier werd door Marianne even bezocht. Het was niet veel, maar het koelde even af.
Het bezoek aan het park zat er weer op en we gingen met de grote gondel weer naar beneden. In 4 minuten ben je weer beneneden.
Dezelfde route andersom weer gevolgd: bus, boot en trein. Met de trein wilden we deze keer het kleine deel van de cirkel doen, maar dat is nog niet eenvoudig. Ook weer de bewegwijzering (of het ontbreken ervan) gevolgd en op een trein gestapt. We wisten inmiddels dat we op een bepaald station moesten overstappen op een andere trein. Toen we uitgestapt waren was er geen enkele aanwijzing waar die andere trein dan wel zou komen. Gevraagd aan een medewerker van de trein company en wat bleek: we moesten naar beneden, bijna naar de uitgang, dan rechtsaf door een gang naar een ander perron. Geen enkel bord gezien, maar we kwamen er.
Terug op de camping even een drankje tot ons genomen en daar in het zwembad geplonsd. Er was ook nog een hot whirlpool, daar hebben ook nog even ingezeten. Helemaal ontspannen en opgefrist zijn we daarna nog even gaan ontspannen.
Nu zitten we (kwart voor 9) lekker met een borrel dit verslag te maken. Omdat we laat hebben geluncht, gaan we zo meteen pas eten. Lekker lui avondje.